SPUDUS: Arreta handiz ari naiz otordu bat prestatzen, eta nire ilusiorik handiena gonbidatu guztiak ase uztea izango litzateke, salbuespenik gabe. Nola badakidan zu jakituna zarela gai horretan, orakulu bat baitzinan jotzen dut zugana.
APIZIO: Hona hemen nire erantzuna, bertsotan gainera, antzinakoen ohituren arabera: Inor ez gonbidatuz gero, ez duzu inor gogaituko.
SPUDUS: Jai-bazkaria da, ordea, eta jende mordoa gonbidatu behar dut.
APIZIO: Zenbat eta jende gehiago gonbidatu, orduan eta jende asegaitz ugariago, ezin hori ekidin. Inoiz idatzi al da, inoiz antzeztu al da guztien gustukoa izango den antzerkirik?
SPUDUS: Tira, Apizio, ongi etorrietako maisu, lagun egidazu zure argiez, eta jainkotzat hartuko zaitut.
APIZIO: Orduan, entzun nire lehen gomendioa: ez zaitez ezinezkoa egiten saia.
Erasmo Rotterdamgoa (1469-1536), epealdi hartako pentsalari handia eta entzutetsua, mendebaldeko idazle eta sortzaileen artetik bera izan zen lehenengoa bere europartasunaz jabetzen, aurreneko bakezale borrokalaria eta ideial humanistaren abokaturik elokuenteena.
Otorduek ideia multzo gizalegezko, filosofiko era erlijiozko bati erantzuten diote. Otordu profanoan erretorikaren oso gainetik jartzen du sukaldaritza autoreak; Otordu zurrunan, lehentasunen ordena aldatu eta humanismoak ordezkatzen ditu erretorika eta sukaldaritza bere zaletasunen segidan. Ez dago Erasmoren obra guztian ahogozoaren arteari eta solasaldiari eskainitako bere Otorduak bezalakorik. Aterpe goxo modukoa zitzaion Erasmori obra hau, garaiko erlijio-liskarretik babesten zuen ezkutalekua.
